Siyah bir psikiyatrist olarak, 'bitkin' ve 'öfkeli' Siyah bir psikiyatrist olarak, 'bitkin' ve 'öfkeli'

Share

Tweet

Share

Share

Email

Comments

Usha Lee McFarling'e söylendiği gibi

Ailemde hiç doktor yoktu. Tanıdığım tek doktor çocuk doktorumdu. 6 yaşındayken – ve bu size kişiliğime bir bakış veriyor – aileme iyi bir doktor olduğunu düşünmediğimi söyledim. "Doktor olmak için büyüdüğümde, ondan daha iyi bir doktor olacağım." Dedim. Skolyozum için ortopedik bir cerrah gördüğümde 7. sınıfa ilerleyin. Olağanüstü biriydi. Dinledi. Bana tüm bilim ve tıbbı ve kararların mantığını açıkladı. "Bu olmak istediğim tür bir doktor" diye düşündüm.

Penn'deki tıp fakültesine gittim ve psikiyatrinin tıp uzmanlığı olduğunu düşünmedim. Sadece Freud olduğunu ve koltuklara yattığını düşündüm. "Bilim nerede, fizyoloji nerede, genetik nerede?" Diye düşündüm. Ameliyata yöneldim.

Sonra inanılmaz bir psikiyatristle döndüm. Davranışın biyolojik, kimyasal, elektriksel ve fizyolojik olduğunu gördüm. Geriye baktığımda bir ilgimin olduğunu fark ettim çünkü ailemde akıl hastalığı var. Ve psikiyatrik hastalıklara ve bağımlılığa karşı çok fazla damgalanma var. Hastalarımızın genel tıp yapısında ne kadar kötü muamele gördükleri şok edici. Ben de "Bu alanda bilim, insan vücudu, aktivizm ve marjinal hastalar var mı? Bu benim için!" Diye düşündüm.

Hayatımın en boş zamanı olan Howard Üniversitesi'ne gittim. Kod değiştirme yoktu, "prezentabl" bir siyah kişi olmak için çok çalışmıyordu. Tıp fakülteleri ile görüşmeye başladığımda, bir okulda görüştüğüm biri tarafından kabul edilmek istersem saçımı düzeltmem gerektiği söylendi. O okulu listemden işaretledim. O an ben çok tıbbi okula girmek için saçımı düzeltmek daha tıbbi okula gitmiyor karar verdi. Penn'e gittim; Saçlarım düz olmadan beni kabul ettiler.

Penn Med büyük ölçüde beyazdı. Yaklaşık 150 kişilik bir sınıfta altı kişiydik. Orada olan her birimiz, oraya varmak için oyunun tepesinde açıkça görünse de, "Sizi içeri aldık" gibi bir his vardı. Penn Med'i çok sevdim. Sınıfım inanılmazdı. Oradaki tıp öğrencisi hükümetinin ilk Siyah başkanı oldum ve birçok ödül kazandım.

Bitirdiğim zaman, o zaman dekanım, Beyaz bir kadındı, "Seninle gurur duyuyorum. Bir kömür parçasına geldin ve seni nasıl parladığımıza bak." Dedi. Akıllı bir ağzım var, dedim ki, "Buraya geldiğimde zaten parlaktım." Dedi ki, "Bu senin sorunun bir parçası, nasıl iltifat edeceğini bilmiyorsun." 2002'di ve hala bu konuşmanın her kelimesini hatırlıyorum.

Tıp öğrencisi olarak psikiyatri ünitesinde yuvarlandım ve kendimi bir hastaya tanıttım. "Adın ne?" Dedi. Ve düşündüm, işte geliyor. "Nzinga Ajabu" dedim, o zaman benim adım. Dedi ki "Nzinga? Muhtemelen dolabında bir mızrak var." Bu hikayeleri Beyaz insanlara anlattığımda, her zaman şok olurlar. Bu hikayeleri Siyah insanlara anlattığımda, "Evet, kulağa doğru geliyor" diyorlar.

Siyah tıp öğrencileri, Siyah stajyerler, Siyah sakinler ile konuşabilirsiniz. Hastalar size ırkçı bir şey söylediğinde, kimse sizin için konuşmaz, kimse. Profesyonel olarak hastaya yaklaşan ve bir şey, herhangi bir şey söyleyen katılımcı olmalıdır. Ama rahatsız edici bir şekilde gülüyorlar, geçmesine izin veriyorlar, duymamış gibi yapıyorlar. Bu arada, fuming ve yaralısın ve profesyonelliklerini korumak zorundasın. Bu her zaman olur. İnsanlar "Oh, bir doktor gibi görünmüyorsun" derken bunun ne anlama geldiğini biliyorum, ama bir başkası bunun bir hakaret olduğunu fark etmeyebilir. Bir hakaret fark ettiklerinde, bunu ele alacak dil veya cesaretleri yoktur. Ve bu her zaman ırksal hakaretleri ayarlayan bir hasta değildir. Çok sık katılan, adam, ikamet eden veya başka bir tıp öğrencisidir.

Bunlar artık bana daha az oluyor çünkü ben güç pozisyonundayım. Şimdi yoluma çıkan hakaretlerin çoğunun ezici bir çoğunlukla kasıtsız olduğunu söyleyebilirim. İnsanları buna% 95 oranında çağırıyorum. Zamanın diğer% 5'i ya yorgunum ya da çok riskli olduğuna karar verdiğim bir güç yapısındayım. Ve o günler – konuşmamın çok riskli olduğuna karar verdiğimde – eve bitince geldiğim günler. Çünkü her zaman bir güç dinamiği olacak, hayatta olduğum sürece, burada konuşamıyorsun çünkü sen siyah bir kadınsın ve bu beni yıprattı.

Nihayetinde, akademik tıbbı seçtim, çünkü çok kısıtlayıcı olduğunu, sesimi yükseltemeyeceğim ve yapmam gereken aktivizmi yapamayacağımı düşündüm. Benim durumumda – bir bağımlılık klinikleri ağı için baş tıbbi memur olarak – tıp tarafından marjinalize edilen insanları ve bağımlılığı tedavi ederken, tıp tarafından marjinalleştirilen psikiyatri tarafından marjinalize edilen insanları savunmayı başarabiliyorum.

İnsanların sahip olduğu bir önyargı, Siyah insanlar hakkında konuştuğunuzda, fakir insanlar hakkında konuştuğunuzu düşünüyorlar. Polisin vahşeti hakkında konuştuğumuzda veya polis tarafından ele geçirildiğinde veya doğumda ölürken, meslektaşlarımız bunun bize olduğunu düşünmüyorlar. Bunun siyah insanlar için "o" lara olduğunu düşünüyorlar. Sosyoekonomik durumumdan bağımsız olarak, hala doğumda ölme veya COVID'den ölme şansım daha yüksek.

COVID zaten işimi 100'e çıkarmıştı – sevdiklerimizi kaybeden ve ateşle birlikte gelen personelimiz vardı. Ve podcast'imi yeni başlattım. Sonra Breonna Taylor'ı, Ahmaud Arbery'i öldürdüler, Amy Cooper Christian Cooper'daki polisleri aradı ve George Floyd'u öldürdüler. Bu böyle olur. Bam. Bam. Bam.

Bir dizi cinayet, Ceza Adalet Reformu için Doktorlar'daki çalışmamı getirdi, ancak aynı zamanda bir anne olarak çalışmamı da gündeme getirdi. Oğullarım 13 ve 14 yaşında. Ben şahsen bazı videoları izleyemiyorum çünkü kendi oğullarımı görüyorum. Çoktan yorgundum. Şimdi yorgunum, öfkeliyim ve çocuklarımı korumak için çaresizim. Bunu zaten sırtlarında yapıyorlar. Her ikisi de zaten açık ırkçılıkla uğraşmak zorunda kaldılar – daha genç olmasalar bile 5 yaşından beri bu yükü vardı. Onlara bu savaşla savaşmayı öğretmeliyim. Öyle mi olmalı?

Usha Lee McFarling, Los Angeles Times, Boston Globe, STAT News ve Knight Ridder Washington Bureau için yazmış bir Amerikan bilim muhabiridir . 2007'de Açıklayıcı Raporlama dalında Pulitzer Ödülü kazandı. Twitter'da onu takip edin @ushamcfarling.